Unaðurinn við tannþráðinn

Það er logið að mér mörgum sinnum  á dag. Ég spyr: Hversu oft flossar þú? Þá byrjar svanasöngurinn. Ég veit það vel að það er hundleiðinlegt að flossa. Jafnvel þó að ég sé mjög góð í því og þurfi ekki einu sinni spegil til að ná á milli öftustu jaxlana.  Get bara gert þetta með lokuð augu. Ég skal samt játa það að ég þarf að taka á honum stóra mínum ALLTAF þegar ég horfi á litla hylkið með þráðnum. Það er alltaf lítill púki í mér sem segir ÆI ég nenni ekki. Ég er nú samt orðin svo vön litla púkanum að ég hristi hann nánast oftast af mér og byrja að sarga með spottanum.

Þetta er samt eiginlega frábær spotti. Ég sé það þegar liðið um sjötugt kemur inn sem hefur flossað daglega versus hina sem hafa ekki nennt því.  Þetta er betra öldrunarmeðal en botox og bestu upphengiaðgerðir.  Það er eitthvað rosalega aðlaðandi við fallegt bros, fallegar tennur og HEILBRIGT TANNHOLD. Miklu flottara en langar tennur standandi eins og mjóir staurar upp úr ljósbrúnu eða skærrauðu tannholdi mismunandi lausir.  Þá skiptir ekki máli með restina - erfitt er að ljúga til um aldur og ætla sér að vilja líta unglega út.

Þessi spotti er líka frábær gegn andremmu sem heitir víst á læknamáli halitosis. Halitosis er í mínum huga á skalanum 1-10 þar sem 10 er versta hugsanlega andremma sem til er, en 1 bara svona nett matarlykt. Að taka plakk af tönnunum með spottanum minnkar andremmu til muna og tala nú ekki um ef fólk splæsir kannski tíu sekúndum í að skrúbba á sér tunguna í leiðinni.

Ég ætla að nota tannþráð þangað til ég dett niður dauð.